W myśl nowej, opublikowanej w czwartek przez Watykan►, zmodyfikowanej wersji dokumentu „Delicta Graviora” (z 2001 roku) – z 10 do 20 lat przedłużono okres, po jakim przestępstwo pedofilii zostaje uznane za przedawnione, wykorzystywanie osób upośledzonych zrównano z pedofilią, a posiadanie pornografii dziecięcej uznano za kanoniczne przestępstwo. W dokumencie nie wspomniano jednak o przymusie zgłaszania przez biskupów przypadków molestowania policji, nie ma również ani słowa o polityce „zero tolerancji” wobec osób dopuszczających się takich czynów (czego domagały się niektóre grupy ofiar).
Ta deklaracja to o wiele za mało. To dowód, że Kościół nadal nie rozumie powagi sytuacji. I nadal działa w duchu instytucji, która sama siebie traktuje jako „królestwo” zdecydowanie „nie z tego świata”. Zamiast otrząsnąć się z błogiego samozadowolenia, Kościół podtrzymuje to, co jest istotą problemu. I co w ogromnym zapewne stopniu przyczyniło się do tego, że problem pedofilii urósł w Kościele do niebotycznych rozmiarów, a mianowicie: swoją radykalnie uprzywilejowaną względem świeckiej rzeczywistości pozycję (jako instytucji de facto wyjętej spod prawa). Pozycję, której w dzisiejszych czasach absolutnie nic nie uzasadnia. A wręcz przeciwnie.
Powiedzmy to sobie jasno: Kościół nikomu nie robi łaski „podejmując problem nadużyć seksualnych”. I nie o żadne wewnętrzne, kanoniczne rozstrzygnięcia tu chodzi. Chodzi o prawo karne i o to, że każdy, kto jest świadkiem przestępstwa, ma mieć obowiązek informowania o tym nie członków swojej hermetycznej grupy, której inny członek takiego przestępstwa się dopuścił, tylko policji.
Jeśli biskupi wciąż nie mają takiego obowiązku, trzeba ich do tego zmusić dostępnymi środkami prawnymi. Szkoda, że nie potrafią sami tego zrozumieć.
Tomasz Stawiszyński
>>> Czytaj więcej opinii publicystów Newsweeka
